Chiang Mai

Dag 11

Ik vertrek 's ochtends vroeg met mijn backpack op m'n rug richting Chiang Mai. Mijn backpack en ik zijn overigens in de afgelopen dagen de beste maatjes geworden. Ik vertrek alleen vanuit Pai de bergen in en merk aan mezelf dat ik het alleen zijn wel heb gemist. Onderweg van de rit gooi ik wat krachtvoer in mijn 150cc vriend en word ik zelf gelokt door de geur van kruiden. Ik vraag of ik hier ook mag eten en voor ik een plekje in het zonnetje had gevonden werd de Pad Thai voor mij klaargemaakt. Terwijl ik met mijn giegel in het zonnetje zit, geniet ik na van de rit die ik de afgelopen 1,5 uur heb gereden... wetende dat ik nog 2 uur mag rijden maakt dat er een lach op mijn gezicht verschijnt. Na het afrekenen van ongeveer 1 euro voor de Pad Thai, doe ik mijn muziek in, navigatie aan en zet ik mijn reis voort naar Chiang Mai. Ik raak wederom weer verzonken in mijn gedachten... Het is toch bijzonder (en spannend) hoe je als solo reiziger soms volledig moet vertrouwen op de kennis en kunde van een local of vreemde. Je moet er maar gewoon vertrouwen in hebben dat wanneer een Thai je backpack bovenop een busje gooit deze er bij je bestemming nog op ligt... of erop vertrouwen dat wanneer tegen je wordt gezegd: "ja hoor, je kan gewoon die brug over fietsen" dit dan geen snelweg is... En er ook maar op vertrouwen dat wanneer je in een taxi stapt de buschauffeur naast het Youtube filmpje wat wordt afgespeeld ook nog zijn ogen op de weg heeft... "do not worry Amber...". oke oke 

Dag 12/13

Ik begin er steeds meer aan te wennen dat alle matrassen in Thailand worden geleverd door de leverancier 'beton en co'. Nadat ik, het zal je nog verbazen, het bovenste bed uit klim maak ik mij klaar voor weer een dagje Chiang Mai. Dit keer ben ik mobieler dan ooit, want ik heb besloten mijn blauwe vriend nog niet terug te brengen... Met 'paranoid - black sabbath' in mijn oren voel ik mij helemaal stoer al rijdend door de bergen. Ik kom na ongeveer 1,5 uur rijden aan in een National Park waar de "sticky waterfalls" zich bevinden. Ze heten zo, omdat je van beneden gemakkelijk de waterval omhoog kan klimmen. En dat heb ik gedaan, zo'n vier keer. Nadat je al je spullen in een kluisje hebt gelegd en alleen nog in je bikini staat, loop je op je blote kakkers ongeveer 700 m via een natuurlijke/geïmproviseerde trap naar benden. Geen probleem zou je denken... Totdat je halverwege (pas) een bordje ziet staan met "warning snakes!". Het zou is niet zo zijn hier in Azië ...

Dag 14

Met wat moeite neem ik afscheid van de mensen uit het hostel. Vooral mijn Thaise vriendinnetje van de receptie ga ik ontzettend missen. Oh men... wat had ik hier nog graag willen blijven. Gewoon voor de leuk. We spreken af contact te houden en zodra we allebei de nieuwe marvel hebben gezien onze bevindingen te delen. Ondanks dat ik het jammer vind om te gaan, betekent dit ook weer nieuwe avonturen, waarvan de eerste al begon in de busrit naar Chiang Rai. Met een wat later vertrek, lijkt de buschauffeur de verloren tijd te willen inhalen. Al scheurend rijden we door de bergen, waardoor ik bij elke hobbel zo`n beetje uit mijn stoel werd gelanceerd (dankzij de meeverende rugleuning). Na deze ervaring loop ik na een lunch richting het hostel, check ik in en drie keer raden op welke verdieping van het stapelbed ik lig... Tijd om Chiang Rai te verkennen.